Deze tentoonstelling onderzoekt hoe vorm landsgrenzen doorkruist. Neem blauw-wit aardewerk, zoals Delfts Blauw in Nederland, Qinghua-porselein in China, Iznik-keramiek in Turkije, Azulejo in Portugal, Engels porselein (‘China’) of Talavera Poblana in Mexico. Een kosmopolitisch artefact met zijn wortels in de wereldhandel, maar overal aangepast aan lokale tradities. Het is die wereldhandel, onlosmakelijk verbonden met het kolonialisme, die samenlevingen ingrijpend veranderde. Door een kunstuiting van een wereld in beweging als vertrekpunt te nemen, nodigt deze tentoonstelling uit om historisch blauw-wit aardewerk te zien als mobiele drager van ideeën en tradities, maar ook als vertrekpunt en bestemming hiervan. Er is werk in diverse media te zien van hedendaagse kunstenaars uit Noord-, Midden- en Zuid-Amerika, Azië en Europa.
In de vroege zeventiende eeuw werd blauw-wit aardewerk in Nederland populair dankzij de opkomst van de VOC. De exotische herkomst en dessins werden zeer gewaardeerd en duurbetaald. Nederland kende van oudsher ook aardewerk, maar dat had een andere samenstelling. De geïmporteerde stukken waren van porselein, een materiaal waarvan de ontdekking en commerciële exploitatie onder strenge controle stonden van de Chinese dynastie. Al in de veertiende eeuw, toen porselein werd gezien als ‘het witte goud’, bestelde het Ottomaanse rijk maatwerk Chinees porselein voor de export. Zij leverden de Chinezen op hun beurt kobalt, het mineraal dat nodig is voor de vervaardiging van blauwe verfstof. Het werd gedolven in het gebied dat we nu kennen als Irak. Het was met de opkomst van de lange-afstandshandel over zee dat aardewerk in blauw-wit een internationale stijl kreeg.
