More Than Meets The Eye

Cinema kan in vele opzichten beschouwd worden als het perfecte medium om de ambigue charme van geweld en misdaad te vatten en om te zetten in verleidelijke beelden. Verschillende vormen van vertelling, suspense en voyeurisme, alsook de relatie tussen design en misdaad worden onderzocht in geselecteerde films van Lene Berg, Keren Cytter, Dias & Riedweg, Willie Doherty, Beatrice Gibson, Alexandra Midal, Michael Portnoy, Nicolas Provost, Aida Ruilova, Hans Schabus.

Dit filmprogramma kwam tot stand in samenwerking met het International Film Festival Rotterdam.

PROGRAMMA:

THIS IS WHAT HAPPENED 14u30

Beatrice Gibson – The Tiger’s Mind (2012)

The Tiger’s Mind is een abstracte misdaadthriller die zich afspeelt in een brutalistische villa. Zes personages, het decor, de muziek, het geluid, de special effects, de verteller en de schrijver strijden onderling om het gezag over hoe de film zich op het scherm ontwikkelt. De film onderzoekt de relaties tussen deze personages terwijl ze verschijnen en ontwikkelen: ze worstelen, strijden en dromen met elkaar. De productie elementen van de film werden geproduceerd – aan de hand van de improvisatorische partituur door Cornelius Cardew – door Alex Waterman als Tree (geluid), Jesse Ash als Wind (special effects), John Tilbury als Mind (soundtrack), Celine Condorelli als Tiger (rekwisieten), Will Holder als Amy (verteller) en Beatrice Gibson als Circle (schrijver). Deze film werd gemaakt in opdracht van The Showroom en CAC Brétigny, met ondersteuning van Fluxus en geproduceerd in samenwerking met Index – The Swedish Contemporary Art Foundation, Stockholm.

Hans Schabus – Atelier (2010)

De video Atelier refereert aan de beroemde laatste scene van Sam Peckinpah´s “The Wild Bunch” (1969), een film vooral gekend omwille van de innovatieve constructies van tijdelijkheid, met name in het brutale bloedbad waarin alle hoofdrolspelers sterven. Schabus’ ongewone herneming Atelier reconstrueert deze belangrijke scene met de dezelfde cuts, camerabewegingen en –standpunten, maar gebruikt enkel beelden van zijn lege atelier en omgeving. De sequentie begint net buiten het Winarskyhof gebouw, een sociale woningproject in het “Rode Wenen”, ontworpen door beroemde architecten als Joseph Hoffmann of Peter Behrens. Deze referentie is niet toevallig, gezien in het naburige district hevige burgerprotesten plaatsvonden tijdens de Oostenrijkse fascistische jaren 1933 tot 1938. De snelheid waarmee we het gebouw naderen wordt versterkt door het crescendo van de originele soundtrack: mariachis, geweerschoten, en de toeschouwer is reeds in het atelier. Het ritme van de regie begint te pulseren, met abrupte afwisselingen tussen beelden van binnen en buiten, zichten vanop het balkon, de daken en vanuit de ramen in aangrenzende gebouwen. Het geluid van gewelddadige confrontaties contrasteert met het gevoel van afwezigheid en totale rust die de beelden uitstralen, waardoor gesuggereerd wordt dat het echte conflict slechts plaatsvindt in de gedachten van de kunstenaar. (auteur: Pable Fanego)

Michael Portnoy – Thrillochromes (2013)

Het is niet gemakkelijk monochrome werken te maken in een wereld waar alles er hetzelfde uitziet…
Wat zijn de oorlogskreten van Neo-Formalisme? Of zijn er geen? Of zijn deze krijgers en activisten koppig ondogmatisch?
THRILLOCHROMES verbeeldt een ondergrondse wereld waar overroepen opdrachten (Ontmantelen …! Infiltreren…!) de geluidsband vormen voor operatoren gekleed in trenchcoats tijdens een serie abstracte thrillers die tot de creatie van onuitstaanbaar beige monochrome schilderijen leiden. De zes kortfilms werden gedraaid in WOII bunkers on het Gare de l’Est in Parijs. De serie volgt Portnoy’s recente interesse in “verbetering”, zoals deze notie aanwezig is bij ingenieurs en futurologen, beiden recente doodlopende straatjes in hedendaagse kunstpraktijken.
Thrillochrome 2 zal ook te zien zijn bij Witte de center for Contemporary Art als onderdeel van de tentoonstelling The Crime Was Almost Perfect.

Dias & Riedweg – Crime Master (2013)

Deze recente video door Dias & Riedweg genaamd Crime Master is gemaakt naar de fotoserie The Mirror and the Dusk (2011), genomen in de enorme sloppenwijk Favela do Alemão in Rio de Janeiro. In deze nieuw video verschijnt de protagonist van de foto’s opnieuw in een droom, waarin hij zijn eigen foto uit een tentoonstelling in een galerie steelt en terug brengt naar zijn huis in de sloppenwijk. De onoplosbare dilemma van de artistieke representatie van de ander in hedendaagse kunst en het bewegend beeld wordt in dit werk aangetoond als een specifiek gebied tussen potentiële misdaad en artistieke authenticiteit in de relatie tussen de kunstenaar en het model.

Willie Doherty – Non-Specific Threat (2004)

Non-Specific Threat is één lange camerabeweging rondom een jongeman die alleen in een verlaten loods staat. Terwijl de camera de jongeman omcirkelt wordt de kijker uitgenodigd de builen en littekens op zijn geschoren hoofd en zijn verschillende gezichtsuitdrukkingen te bestuderen. Zijn gezicht is egaal van bovenaf belicht terwijl de achtergrond afwisselend licht en duister is. De video wordt begeleidt door een gereserveerde maar dreigende voice-over die een toekomende staat van verdoemenis en gevaar beschrijft en de toeschouwer betrekt in een wederzijdse herkenning.

DESIGN AND CRIME 16u

Alexandra Midal – Hocus Pocus: Twilight in my mind (2009)

Als de filosoof Vilèm Flusser beweert dat “Je moet kiezen een heilige of een ontwerper te zijn,” zou Alexandra Midal toevoegen: zijn trucs, of zelfs misdaad, een geldig perspectief vanuit waar we design en de geschiedenis van design in overweging kunnen nemen, en kan zoiets als de esthetiek van misdaad beschouwd worden?
Hocus Pocus: Twilight in My Mind is een visueel essay die de macht en amusement van trucs en verraad uitbeeld en daarin veel verder gaat dan moralisme. Van de uiteenlopende en spectaculaire trucs door Barnum uitgevoerd voor zijn Museum tot de prestige en toeren gepresenteerd door de 19de eeuwse goochelaar Jean-Eugène Robert-Houdin, hebben de kunsten verschillende vormen van fascinerende misdaden voortgebracht, maar misschien is de meest aangrijpende van allen wel het machiavellistische huis door H. H. Holmes ontworpen om 22 moorden te plegen. De eerste seriemoordenaar van de Verenigde Staten vereerde de meest recente technologische innovaties in zijn “kasteel” waar hij, gefascineerd door het mogelijkheid van door industrie en techniek gefaciliteerde moorden, design tot zijn volle maat bracht.

LET’S DO IT AGAIN 17u30

Nicolas Provost – The Dark Galleries (2013)

The Dark Galleries door Nicolas Provost creëert een fascinerende spiegelzaal door een montage van film noir scenes waarin de acteurs kijken naar een geschilderd portret. Deze combinatie van film en schilderkunst werd gemaakt als aanvulling op een boekstudie. Provost exploiteert op een elegante manier de regels van de montage om een denkbeeldig museumbezoek te creëren. Hij leidt ons door de woonkamers en schilderijzalen van noir misdaadthrillers, gotische melodrama’s en spookverhalen van de jaren 1940 en 1950.

Lene Berg – Dirty Young Loose (2013)

Dirty Young Loose toont actuele thema’s uit onze hedendaagse maatschappij, namelijk dat van zien en gezien worden. Een jong stel wordt opgepikt door een oudere man en worden deel van een erotische driehoeksverhouding waarin de rollen van misbruiker en slachtoffer onzeker worden. Door het gebruik van een kritische close-up maakt Berg van de kijker een deelnemer, wat een gevoel van onbehagen uitlokt. Berg gebruikt stereotypen op een manier die onze kijk op seksualiteit verandert of verstoort. De toeschouwer wordt uiteindelijk blootgelegd als hij/zij vragen begint te stellen over hun eigen positie in relatie tot de situatie die in de film gepresenteerd wordt. De moraliserende vragen van de ondervrager in de film forceren de kijker om zichzelf te positioneren.

Aida Ruilova – Goner (2010)

De film Goner toont een gebeurtenis die plaatsvindt meteen voor en na een extreem gewelddadige daad. Door het gebruik van een POV camera creëert Ruilova een ongeziene agressor die de actrice Sonja Kinski in een claustrofobische slaapkamer achtervolgt. Terwijl ze afwisselend geslagen, gestoken, achtervolgd en geterroriseerd wordt, wordt Kinski niet alleen het uiteindelijke object van haar agressor, maar ook een perfecte illustratie van de gewelddadige capaciteit van film. Opgenomen op 35 mm film en gemonteerd met de kenmerkende schokkende montage en onpasselijke audio van Ruilova, onderzoekt Goner hoe de geslachts-specifieke concepten van macht (zien) en kwetsbaarheid (gezien worden) worden gereproduceerd door de conventies van het horrorfilm genre.

Keren Cytter – Corrections (2013)

De film Corrections vertelt het verhaal van een man, geteisterd door zijn schuldgevoel over het verwoesten van het leven van zijn ouders. Hij vergelijkt zijn leven met dat van een kakkerlak. Terwijl hij probeert te herinneren wat in het verleden gebeurde, ontdekt hij de echte reden voor zijn schuld. De film wordt gekenmerkt door herhalende camerabewegingen en de acties van de acteurs. Keren Cytter gebruikt traditionele filmcomponenten zoals acteurs, casting, stemmen en tekst op een ongebruikelijke manier. Door haar methodische en effectieve gebruik van deconstructie bevraagt ze onze blinde vertrouwen op overheersende narratieve structuren.