Lacing Buddhist Threads in Contemporary Art (Symposium)

Curator Davide Quadrio begeleidt het publiek door het visuele verhaal van de 17e-eeuwse Tibetaanse thangka (vaandelschildering) met daarop Tsuglag Gyatso, de Derde Pawo Rinpoche (ca. 1567 – 1630). Deze schildering vormt een belangrijk element van Paola Pivi’s tentoonstelling en refereert aan de oorsprong van de fotografische traditie van tulkuportretten, die samen met de thangka bij Witte de With tentoongesteld zijn.

Kunstenaar Louwrien Wijers weidt uit over de recente geschiedenis van het boeddhisme in het Westen en in gesprek met kunsthistorica Arnisa Zeqo verbanden leggen tussen voorchristelijke iconografie en het beeld van de Boeddha. Daarnaast vertelt Wijers over de kennismaking van de 14e Dalai Lama met Joseph Beuys en de Europese kunstwereld in de jaren ’80 van de vorige eeuw.

Entree: €5 / €3 met korting

Over Tulkus 1880 to 2018

Het doel van Tulkus 1880 to 2018 is de totstandkoming van een complete collectie van portretten en basisgegevens van alle tulkus – in het Tibetaans boeddhisme erkende reïncarnaties van eerdere boeddhistische meesters. De verzamelde portretten gaan terug naar het ontstaan van de fotografie en omvatten afbeeldingen van tulkus van alle scholen van het Tibetaans boeddhisme en de bon-religie, afkomstig uit alle windstreken waar het Tibetaans boeddhisme wordt gepraktiseerd. Tot op heden heeft het onderzoek meer dan 1100 fotoportretten bij elkaar gebracht.

De verzameling laat een groot scala aan foto’s zien, van hoogwaardig geproduceerde kleurenprints tot goedkope gefotokopieerde reproducties. De omvang varieert van zakformaat tot immens grote afdrukken. De getoonde portretten zijn gelijk aan de afbeeldingen die gewoonlijk in kloosters, huishoudens of winkels hangen ter verering. Ook worden ze vaak bewaard door gelovigen, voor wie de afbeeldingen een heilige betekenis hebben.

Tulkus 1880 to 2018 toont vereringsobjecten in de context van een kunstinstituut van seculiere aard, dat niet bekendstaat om het presenteren van zogenaamde heilige objecten. Daarnaast is Witte de With een plek die zelf verankerd is in een lange traditie van esthetisch discours waarmee het een ‘visuele neutraliteit’ tracht neer te zetten.