You’ve Got to Give Some Muffin for This Space (Filmvertoning)

Tijdens International Film Festival Rotterdam organiseert Witte de With een avond met korte films gevolgd door een Q&A met kunstenaar Michael Portnoy om dieper in te gaan op de conceptuele aanpak van zijn nieuwe werk bij Witte de With, Relational Stalinism - The Musical. De films zijn door Portnoy geselecteerd om het absurdisme en woordenspel in artistiek bewegend beeld te tonen.

Tamy Ben-Tor en Miki Carmi

Young Emerging Artists Eating and Fucking, 2015
Young Emerging Artists Eating and Fucking is een videokunstwerk die reflecteert op minachting tegenover normaal gedrag in een samenleving die carrière maken, functionaliteit, rationaliteit en compartimentering verheerlijkt.Toch is dit werk niet alleen maar een protest tegen de heersende tijdsgeest, het biedt namelijk een parallel universum waarin een alternatieve samenleving bestaat. Young emerging artists eating and fucking is onderdeel van een collage die beide kunstenaars de afgelopen zeven jaar hebben geproduceerd en die ernaar streeft een cultureel hermetisch discours te vervangen met meer eigenzinnige en bredere psychologische verwijzingen.

Erkka Nissinen

Tilaa massa tilassa massa litassa maalit: ali tila, 2014 (Engelse vertaling: Material Conditions of Inner Spaces)
Erkka Nissinen is geïnteresseerd in alternatieve verhalen. Hij is op zoek naar afwijkingen, momenten van instabiliteit of mislukking en probeert vaststaande veronderstellingen onder druk te zetten. Voor zijn meest recente werk maakt de kunstenaar voor zijn titels gebruik van palindromen: woorden en zinnen die zowel van voren naar achter, als van achteren naar voren hetzelfde lezen. Deze titels refereren naar het cyclische, het idee dat alles terugkomt waar het is begonnen en is een terugkerend theme in veel van zijn werken.
Tilaa massa tilassa massa litassa maalit: ali tila is een videowerk over drie mannen die proberen door middel van sociale acties de materiële omstandigheden te veranderen. De hoofdpersonen van deze absurdistische slapstick musical gaan op zoek naar hun innerlijke ruimte.

Mary Reid Kelly

The Thong of Dionysus, 2015
In dit laatste deel van haar Minotaur trilogie doet Mary Reid Kelly oude personages zoals de Minotaurus, Dionysus en Ariadne herrijzen. In een bijna rituele herhaling gebruikt Reid Kelly dubbelzinnige taal om de klassieke mythe steeds opnieuw te vertellen, en voegt daarmee nieuwe lagen aan de oude mythe toe.

Catherine Sullivan

The Chittendens (20 of 100), 2005
In samenwerking met Sean Griffin ontleende het videowerk The Chittendens (2005) zijn inspiratie aan Thorstein Veblen’s The Theory of the Leisure Class. De film is opgenomen in een leegstaand kantoorgebouw in Chicago en bij een verlaten vuurtoren op Poverty Island aan de kust van Wisconsin. Het stuk bestaat onder andere uit choreografie, muziek en vocale arrangementen die zijn ontwikkeld in samenwerking met Sean Griffin. De acteurs repeteren gebaren en handelingen die ook als partituur voor percussie uitgevoerd kunnen worden. Het werk hoopt spanning te creëren tussen het uitvoeren van de partituur door de acteurs en hoe de partituur de acteurs automatiseert. Tijdens de scènes bij Poverty Island zoekt een zeekapitein een vuurtoren en is melancholisch vanwege het verval van de vuurtoren. Zowel de zeekapitein als wij, de kijkers, kunnen de metafoor geen nieuw leven in blazen. Het werk wordt vertoond als een korte film, samengesteld uit ongeveer 20 van de 100 originele minuten.