Domenico Mangano & Marieke van Rooy: Dilution Cafeteria

Het werk van het kunstenaarsduo Mangano van Rooy wordt gekenmerkt door een combinatie van archief-, 'veld'onderzoek en artistieke praktijk. Microgeschiedenissen, politieke en architecturale constructies op het sociale vlak, alsmede research naar lokale geschiedenis, vormen de uitgangspunten voor hun artistieke onderzoek. De kunstenaars combineren hun onderzoek met educatieve projecten en hun werk openbaart zich in tal van verschillende media, waaronder film, installatie, fotografie, tekeningen, performance en publicaties. Het in Amsterdam gevestigde duo werd in 2014 opgericht. Daarvoor had Van Rooy zich vanuit haar academische achtergrond verdiept in de politieke geschiedenis van de bebouwde omgeving. Mangano werkt al sinds eind jaren 1990 als beeldend kunstenaar.

Voor 84 STAPPEN presenteert het duo een nieuw in opdracht gemaakt werk, The Dilution Cafeteria. Het kunstwerk markeert het laatste onderdeel van hun langlopend artistiek onderzoek: The Dilution Project. Het onderzoek van Mangano van Rooy begon in 2014 en concentreert zich op het onderwerp van de anti-psychiatrie en de daarmee samenhangende democratische beweging die zich in de jaren zeventig in Nederland ontvouwde. De kunstenaars bestudeerden het Nieuw Dennendal-experiment, dat werd ontwikkeld door de psycholoog Carel Muller in samenwerking met de progressieve architect Frank van Klingeren. Aan de basis van het experiment lag de utopische notie van "verdunning". Centraal hierbij stond Mullers overtuiging dat de ruimtes en systemen van de psychiatrische zorg dringend heroverwogen moest worden, en dat het voor de opgenomen patiënten mogelijk moest zijn om een sociale uitwisseling aan te gaan met de lokale gemeenschap. Vanwege tegenwerking op meerdere fronten is het experiment nooit gerealiseerd.

Het project Dilution Cafeteria, verwijst naar het concept van het 'sensorisch cafetaria', ontwikkeld in de Verenigde Staten in de jaren ‘60. Ontworpen als ruimtes waar alle zintuigen werden uitgedaagd, werden ze ondergebracht in zorginstellingen, bedoeld als onderzoeksomgeving voor mensen met een verstandelijke beperking. Een decennium later werd het concept aangepast in Nederland en aangeduid met de term 'snoezelruimte'. Hierbij werd de aandacht verlegd van wetenschappelijk onderzoek, naar de positieve effecten van zintuiglijke stimulatie voor de therapie van patienten. Nederland speelt op dit gebied, internationaal gezien, nog altijd een belangrijke rol.

Mangano van Rooy is vanuit dit concept geinteresseerd in de manier waarop kennis en ervaring worden gesocialiseerd via de zintuigen. De installatie bestaat uit zes sculpturen van geglazuurde keramiek en een muurschildering van houtskool waarin een megafoon is verwerkt. De installatie presenteert complexe innerlijke labyrinten, die de kunstenaars 'mentale architecturen' noemen. Met variaties in kleur, vorm en structuur fungeren de sculpturen als een soort intermediairs, ze markeren de mogelijkheden en de grenzen van de zintuiglijke waarneming. In de loop van dit jaar zal de installatie worden geactiveerd als 'sensorisch cafetaria', met speciale nadruk op geluid en tastzin. Raadpleeg onze website voor meer informatie over de op activiteiten gebaseerde programmering.

De kunstenaars danken Sundaymorning@EKWC, Oisterwijk, waar de geglazuurde keramiek in residentie werd vervaardigd, en Stichting Stokroos voor hun financiële steun.