AS LONG AS IT LASTS

Negen kunstenaars werden uitgenodigd om met en in de architectuur van de tentoonstellingsruimten van Witte de With, projecten te realiseren met de schilderkunst – juister: negen verschillende benaderingen van de schilderkunst – als uitgangspunt. Met bijdragen van: Rob Birza (1962, Geldrop, Nederland), Raoul De Keyser (1930, Deinze, Belgie), Ludger Gerdes (1954, Lastrup, Duitsland), Fons Haagmans (1948, Schinnen, Nederland), Henri Jacobs (1957, Zandoerle, Nederland), Marien Schouten (1956, Andel, Nederland), Philippe Van Snick (1946, Gent, Belgie), Jessica Stockholder (1959, Seattle, Washington, Verenigde Staten) en Lawrence Weiner (1942, South Bronx, New York, Verenigde Staten).

Witte de With wilde met AS LONG AS IT LASTS de aan de schilderkunst tcegeschreven autonomie “testen”, door deze in onmiddellijk verband te brengen met de tweeen driedimensionale verdelingen van de architecturale ruimte. De tentoonstelling AS LONG AS IT LASTS dient gezien te worden als een uitdaging voor de verdere ontwikkeling van de schilderkunst in een context, die vandaag tegelijkertijd de crisis en de heropleving van de schilderkunst predikt, en waarbij in de meeste gevallen slechts de “objectwaarde” van het schilderij wordt benadrukt. Tegelijkertijd stelde AS LONG AS IT LASTS ook de categorie van de ruimtelijke installatie aan de orde, een categorie die vandaag een ongekende populariteit geniet. De vraag is of de dwang om installaties te maken niet voort komt uit de noodzakelijkheid om steeds meer objecten binnen onze allesoverheersende spektakelcultuur te construeren.

Als volwaardig onderdeel van de tentoonstelling AS LONG AS IT LASTS, waarbij elke kunstenaar de gelegenheid werd geboden drie weken lang aan het werk te gaan in de ruimten van Witte de With, werd Lawrence Weiner uitgenodigd een werk te vervaardigen voor de Euromast in Rotterdam. De tekst AS LONG AS IT LASTS op de Euromast is een van de meest grootschalige werken die Weiner tot nu toe heeft gerealiseerd.

Het was de eerste keer dat een beeldend kunstenaar een werk op de Euromast vervaardigde. Met dit project wilde Witte de With verder bijdragen aan de discussie over kunst in de openbare ruimte. Zulk een bekommernis kwam niet alleen terug in het werk van Lawrence Weiner op de Euromast, maar ook in de projecten van de andere kunstenaars die aan de tentoonstelling AS LONG AS IT LASTS deelnamen. De in de ruimten van Witte de With verwezenlijkte werken sneden van binnen naar buiten en – zoals het project van Weiner zich aandiende – soms ook in de omgekeerde richting. Ze toonden overgangen en niet in de laatste plaats de overgang van de werkelijkheid naar de schilderkunst. Dit was tevens het thema van de film El sol del membrillo (1992) van de Spaanse cineast Victor Erice (1940, Caranza, Spanje), die gedurende de tentoonstellingsperiode in het trappenhuis werd getoondgetoond.