Op vrijdag 19 februari om 18:00 uur opent Witte de With de groepstentoonstelling Power Alone, de vijfde akte van het jaarlange programma Morality, gelijktijdig met de vierde akte I could live in Africa. Beide tentoonstellingen lopen tot 25 april 2010.
Power Alone vertrekt vanuit het idee dat macht werkzaam en voelbaar is daar waar het algemene (maatschappij, moraliteit, geschiedenis, gender enzovoorts) en het specifieke (het individu) elkaar ontmoeten. Macht openbaart zich op het moment dat het individu zich bewust wordt van zijn of haar ondergeschikte positie, als onderdeel van een maatschappij, in confrontatie met de anderen en met de wet. Macht kent als zodanig geen specifieke visuele of esthetische kenmerken, maar is bovenal iets dat ervaren wordt.
Tegelijkertijd loopt er een meer fictieve verhaallijn door de tentoonstelling, die de mythe van Narcissus als leidraad neemt. Een mythe waarin de begeerte, die onlosmakelijk verbonden is met macht, centraal lijkt te staan. Net als Narcissus – de Griekse held berucht om zijn schoonheid, maar ook om zijn wreedheid jegens hen die hem liefhebben – zou de abstractie die wij macht noemen gedoemd zijn tot zelfverheerlijking, vervloekt door de liefde voor het eigen spiegelbeeld. Uitgaande van Narcissus als personificatie van macht, presenteert Power Alone een serie hypothetische scenario’s over de manier waarop macht zich onttrekt aan klasse, gender of ras en zich uitdrukt in twee tegengestelde vormen; het geindividualiseerde lichaam en de mythologische wereld. De werken die in de tentoonstelling gepresenteerd worden bewegen zich in de ruimte tussen het begrip macht als algemeen gezag en eenzaamheid als een levensinstelling. En tussen macht als benaming voor de structuren die ons dagelijks leven reguleren en de manier waarop daarbinnen geleefd wordt.
De tentoonstelling toont een aantal verschillende gedaanten en vermommingen van macht, van concreet tot abstract, in de sociaal geconditioneerde maatschappij, zoals in Canan Senol’s werk Exemplaryen Mark Boulos’ All that is Solid Melts into Air, en werken die machtsverhoudingen in specifieke situaties op de proef stellen, zoals Goshka Macuga’s On The Nature of the Beast, maar ook werken die ruimtes presenteren die niet meer los van machtstructuren kunnen worden ervaren, zoals de fotografie van Miki Kratsman, Ziad Antars videos en Luc Tuymans’ schilderijen.
